Maaga akong nagising kaninang umaga. Bigla kong naalala ang mga araw na natutunan ko paano matulog ng alas-onse ng gabi para makagising ako ng alas-sais ng umaga. Nag-aalmusal ako na kadalasan ay kanin at prinitong itlog ang nakahain. Ako’y naliligo sa maligamgam na tubig. Palagi akong nagmamadali na tila ba hinahabol ko ang oras. Kinakailangan kong makipagsiksikan sa MRT kasama ang mga katulad kong mga manggagawa sa napakagulong mundo ng Makati. Hindi ko iniinda ang init ng panahon o ang pagkabadtrip ng mga nakakasakayan ko. Madalas akong pumasok sa opisina na nakatsinelas lamang para mas madali akong makatakbo lalo na kapag mahuhuli na ako sa aking trabaho.
Ano nga ba talaga ang gusto ko?
Madalas din akong uminom ng tatlong baso ng kape sa isang araw. Lunes hanggang Biyernes (o may Sabado at Linggo pa) ako kumakayod para matustusan ang aking mga luho. Oo, mga luho ko. Hindi ako magpapanggap na ako ay nagbabayad ng renta ng bahay o ng tubig at kuryente. Noong panahon na yun ay sarili ko lang ang iniisip ko.
