October 31 MRT Santolan-Annapolis Station
The phobia related to the extreme fear of trains, railroads and travel by rail is Siderodromophobia.
Kaninang 7:30 ng gabi, akala ko ay katapusan ko na.
Kasama ang ilan sa mga pasahero ng MRT na nagmamadaling umuwi, kami ay naistranded sa bandang gitna ng Ortigas at Santolan-Annapolis station. Ilang beses nagbukas-sarado ang pintuan ng tren noong nasa Ortigas station pa ito, pero hindi kami pinababa ng drayber. Habang ito ay umaandar, biglang may pumutok malapit sa pwesto ng drayber. Bigla na lang nangamoy sa loob ng tren at marami ang halos magpanic. Naisipan ko pa ngang i-text ang ilan kong kaibigan para ipaalam na baka iyon na ang huling araw na ilalagi ko sa mundo. Binuksan namin ang mga bintana ng tren para kami naman ay makahinga ng mabuti at hindi mamatay sa amoy ng umuusok na kuryente.
Alam mo ba kung ano ang iniisip ko habang ako ay naistranded sa gitna ng MRT railway? Ayoko pang mamatay. Hindi pa ako handa. Marami akong mga pangarap na kailangan pang tuparin at maraming nagmamahal sa akin na paniguradong malulungkot kung sakaling ako ay pumanaw na sa mundong ito. Ayoko rin mamatay sa gitna ng isang alanganing lugar dahil may tsansang hindi marekober ang bangkay ko. Hindi rin ako magdadalawang-isip na tumalon sa bintana ng tren para ako ay makaligtas sa isang aksidente. Ganun pala ang feeling lalo na’t halloween pa. Tsktsk.
Stranded na nga, nagpplurk pa
Nakakatuwa lang isipin na nagawa ko pang mag-plurk sa bingit ng kamatayan. OA ba ang pagkalahad ko sa nangyari sa akin kanina? Siguro. Pero nakakanerbyos. Nakakakaba. Nakakatakot. nakakapagpabagabag. ‘Di ako sigurado kung tama yang spelling na yan, pero yan ang naramdaman ko kanina. Sakto lang.
